Trainen in Inzell: Klein maar groots!

Toen ik elf jaar oud was, in 2011, ging ik voor het eerst naar Inzell. Ik was net begonnen bij de schaatsacademie en al mijn ploeggenootjes gingen in de herfstvakantie naar Inzell, dus mijn ouders en ik ook. Racefiets en schaatsen mee en hup naar Zuid-Duitsland, vlak bij de Oostenrijkse grens. Het is een klein dorpje met nog geen 5.000 inwoners, maar tijdens de herfstvakantie hoor je meer Nederlands dan Duits om je heen. De kerk is het eerste herkenningspunt als je na een lange reisdag de Autobahn afkomt. Een stukje daarachter zie je het dak van de Max Aicher Arena, de ijsbaan waar het allemaal om te doen is. Als ik dat beeld weer zie, dan wordt ik altijd weer gelukkig.

2011 was het eerste jaar dat de ijsbaan overdekt was. Ik heb het openlucht schaatsen in Inzell dus net gemist. Maar voor mij hoeft er geen buitenbaan te zijn om hier een magisch gevoel te krijgen, elke keer weer. De eerste keer dat ik in Inzell was, was het 30 graden buiten. Eerst fietsen in korte broek om vervolgens de koude ijshal binnen te stappen: het was gewoon lekker voor de verkoeling. Maar ook eind december, als er sneeuw ligt, is het hier prachtig.

Natuurlijk ging ik altijd naar Inzell om te schaatsen. Maar ook nu ik niet meer schaats, kom ik er nog altijd graag. Ik was er vorige week voor de tweede keer dit jaar, en de tiende keer in totaal. ’s Zomers is het een perfecte uitvalsbasis om te fietsen. Ik ken de omgeving goed en kan vlak fietsen en klimmen. En nu in de herfst is het ook heel leuk om alle oude ploeggenoten en concurrenten uit mijn schaatstijd hier weer te zien. Ik ben namelijk niet de enige die hier graag terugkomt. Van heel veel mensen hoor je dat ze hier vroeger als kind zelf kwamen, en ook nu met hun eigen kinderen hier weer komen.

Eerder lag de focus hier vooral op de uren op de ijsbaan en fietste ik daarnaast, nu is het andersom. Negen keer nam ik mijn racefiets mee, dit keer nam ik voor het eerst de gravelfiets mee. Mijn seizoen eindigde iets eerder dan gepland, en 1 oktober was voor mij de start van het nieuwe seizoen. En zoals altijd begint de opbouw met het maken van heel veel rustige uren.

Geïnspireerd door het WK Gravel, nam ik mijn Roubaix fiets en gravelbandjes mee. En dat was de juiste keuze! Ik dacht het na al die jaren hier wel te kennen, maar daar heb ik me in vergist. Tijdens de duurritjes over de gravelpaden kom ik op plekken waar ik met mijn racefiets nooit zou komen. Dwars door de bossen, over skipistes omhoog en naar beneden rijden, en dat terwijl je amper mensen tegenkomt. Soms ben ik echt in the middle of nowhere. Met 20 graden en een zonnetje vliegen de uren voorbij.

Een weekje hier is perfect om het nieuwe fietsseizoen te beginnen. Over een paar weken staat het eerste teamkamp al op de planning, dus het was fijn om zelf alvast in een andere omgeving wat trainingsuren te maken. En daarnaast heb ik natuurlijk ook mijn schaatsen meegenomen, om toch nog even wat rondjes te rijden op de ijsbaan. Want jong geleerd, is oud gedaan!

Abonneer op de nieuwsbrief en blijf op de hoogte van de prestaties van onze ambassadors. Abonneren kan via het inschrijfformulier helemaal onderaan de pagina 👇.