Sleutelbeen gebroken: Wat nu?

Het was een koers waar ik altijd erg naar uitkeek: de Omloop van het Hageland. Het was 10 juni en super warm en droog, wat ervoor zorgde dat de gravelstroken in België er stoffig bij lagen. Koersen in België betekent nervositeit in het peloton. Veel draaien en keren op smalle wegen en voorin zitten is belangrijk. Maar ook daar kan het misgaan. Op een rechte weg met betonplaten en een aantal drempels vallen een paar rensters vooraan. Ik zit erachter en terwijl ik probeerde te remmen, komen er nog meer rensters van achteren die niet meer op tijd kunnen remmen. Voor ik het wist vloog ik over mijn stuur heen en landde ik op mijn schouder. Opstaan lukte nog wel, maar mijn stuur vastpakken ging niet meer. Uit de röntgenfoto’s later bleek wel waarom dat niet lukte: ik had mijn sleutelbeen gebroken. 8 kilometer koers, en ik had de eerste gravelstrook niet eens gehaald. Was ik nou maar thuisgebleven.

Het was een ‘mooie’ breuk helemaal aan het uiteinde van het sleutelbeen, vlak bij mijn schouder. Ineens veranderde de planning van mijn zomer van een vol wedstrijdprogramma naar thuis revalideren. Dat was wel even flink balen. Mijn motto werd daarbij ‘flow with the go’ (ja, bewust verkeerd om). De quote werd bedacht toen ik afgelopen winter ging bike-packen met mijn ploeg. Het komt er een beetje op neer dat je moet proberen mee te bewegen met wat er om je heen gebeurt, zeker op de dingen waar je geen invloed op hebt. Ik kan me namelijk wel heel erg verzetten tegen die breuk, maar daar gaat hij niet sneller van herstellen. Dus focuste ik me op de dingen die ik wèl kon beïnvloeden.

De pijn viel gelukkig mee, dus kon ik snel beginnen met revalideren. Voor een botbreuk staat zo’n 6 weken. Maar in die 6 weken kun je heel wat doen om het herstel te bevorderen! Koelen is iets wat de eerste dagen na de breuk belangrijk is. Hiervoor waren de Instant Cold Packs ideaal. Ook is het goed om het gebied rond de breuk wel voorzichtig te blijven bewegen, dus begon ik met wat kleine oefeningetjes, zoals: vooroverbuigen, mijn arm laten hangen en voorzichtig rondjes draaien, alsof je in een grote soepkom roert. Later gebruikte ik elastieken om de spieren weer sterker te maken. Ook is calcium erg belangrijk voor botgroei, dus zorgde ik dat ik daarvan voldoende binnenkreeg via mijn voeding. Daarnaast bezocht ik regelmatig mijn fysiotherapeut om de spieren en het bindweefsel rond mijn schouder/sleutelbeen los te maken, wat het herstel weer bevorderd. Later, toen het wat minder pijnlijk was, kon ik mezelf een bindweefselmassage geven met de Fittner Touch & Go.

De volgende stap was om te proberen om weer te gaan fietsen. Ik begon op mijn normale dagelijkse fiets. Op een gewone fiets is het stuur namelijk een stuk hoger dan op een racefiets, waardoor de druk op het sleutelbeen een stuk minder is. Vervolgens zette ik mijn racefiets op een indoor trainer, om zo veilig weer te wennen aan de houding. Op- en afstappen en remmen was nog lastig, dus kon ik op deze manier weer rustig een beetje fietsen. Maar zodra dat weer kon, ging ik lekker naar buiten! Het belangrijkste daarbij is vooral dat je dit veilig kunt doen. Je bent in het verkeer en moet soms op onverwachte dingen kunnen reageren. Als je nog niet zo snel kunt remmen of afstappen, kan dat gevaar opleveren. Pas hier dus mee op!

Precies 6 weken na de breuk was het dan zover, mijn eerste koers weer. Om direct maar goed te beginnen: een criterium met veel bochten, in de regen. Even spannend de eerste rondjes, maar die angst was ik ook snel weer kwijt. Wat was het heerlijk om weer in koers te zitten!