Skeleton banen: verschillende bochten, afdalingen en soorten ijs

In deze blog wil ik jullie graag wat meer vertellen over de banen waarop we bij skeleton in actie komen. Heb je nog nooit een skeleton wedstrijd gezien? Dan denk je misschien dat de banen altijd hetzelfde zijn, maar niets is minder waar. Een skeleton baan is niet rond, zoals bijvoorbeeld een atletiek- of schaatsbaan. Een skeleton baan gaat echt van punt a naar punt b en daarbij heeft iedere baan een volledig andere route, met verschillende bochten, verschillende afdalingspercentages en zelfs verschillend ijs.

In totaal zijn er vijftien banen in de wereld en elk jaar zijn er acht wereldbekerwedstrijden. Ik kom dus niet eens ieder jaar op elke baan. Op de baan in Sochi na heb ik nu op alle banen gesleed. Elke baan is anders en daarmee uniek. Wat alle banen wel met elkaar gemeen hebben, is dat ze allen zo’n anderhalve kilometer lang zijn en ongeveer een hoogteverschil hebben van tussen de 110 en 130 meter.

Gemiddeld hebben de banen zo’n veertien bochten. Er zitten een aantal uitschieters bij met negentien bochten, zoals bijvoorbeeld de baan in Lake Placid. De snelheden lopen daarbij uiteen. Op de langzaamste baan ga je net boven de 110 kilometer per uur, terwijl we op de snelste baan in Whistler boven de 140 kilometer per uur uitkomen. Daar zit dus ook aardig wat variatie in.

Skeleton banen zijn dus allemaal iets anders en er zit zeker een verschil in hoe moeilijk ze zijn. Die in Igls, Winterberg en Park City worden ook wel startbanen genoemd. Deze banen zijn technisch gezien niet heel moeilijk. Kun je niet zo goed sturen, dan kom je daar nog wel redelijk goed beneden. Ben je wel goed in hard starten en netjes op je slee blijven liggen, dan heb je daar een groot voordeel. Maar je hebt ook de technische banen, waarbij de meeste technische die van Sigulda, Whistler en Altenberg zijn.

Een technische baan is er met name één die een hoge moeilijkheidsgraad heeft voor het sturen. Dat moet je met veel nuance doen. Timing is heel erg belangrijk, want zit je er net naast, dan kun je zomaar van je slee afvliegen. Maar zit je er aan de andere kant net naast, dan kan het zijn dat je te veel stuurt en daardoor heel langzaam gaat. Het verschil daartussen is klein en dat maakt die banen moeilijk. Juist dat vind ik echter leuk aan deze sport!

Als het gaat om de banen die ik leuk vind, dan is dat misschien wel een beetje een gekke combinatie, vooral als je kijkt naar wat ik hiervoor zei. Vroeger vond ik de startbanen het leukst, want ik kon wel starten, maar niet zo goed sturen. Nu is Sigulda één van mijn favorieten. Dat is dus één van de moeilijkste banen, maar ik vind de bochtencombinaties er echt heel erg leuk.

Als ik dan toch echt een favoriet moet kiezen, dan noem ik toch Sankt Moritz, waar dit jaar de wereldkampioenschappen zijn. Dat is de enige natuurijsbaan. Alle andere banen zijn van kunstijs gemaakt. Onder kunstijsbanen zit koeling, waardoor ze de baan ook goed kunnen houden als het boven de nul graden is. Maar Sankt Moritz is echt een natuurbaan. De baan wordt van ijs uit de meren gemaakt, uit het hoger gelegen deel van Zwitserland. Als het te warm is, smelt de baan dus. Het is een heel andere manier van sleeën. Dit maakt het WK dit jaar natuurlijk ook heel bijzonder en daar kijk ik erg naar uit.

Deze week begint de World Cup weer en we gaan voor het eerst in lange tijd weer naar Noord-Amerika. Ik ben heel benieuwd hoe dat gaat. We beginnen in Whistler, waar we als het goed is op de wedstrijddag dus over de 140 kilometer per uur gaan. Daarna gaan we door naar Park City, waar ik al vijf jaar niet geweest ben en ook niet heel veel ervaring heb. Dat is een super leuke uitdaging. Ik heb nu al veel zin in het begin van het World Cup seizoen. Blijf het toernooi vooral volgen, ook via mijn website, waar voor en na elke wedstrijd updates volgen.

Abonneer op de nieuwsbrief en blijf op de hoogte van de prestaties van onze ambassadors. Abonneren kan via het inschrijfformulier helemaal onderaan de pagina 👇.